شعرایه/نیماشکرکردی

"آه" وقتی از دل بی تاب بیرون می زند

 

از دو چشمم گوهری نایاب بیرون می زند ؛

 

 

اشک خواهد ریخت گاه انسان بی احساس هم

 

کز درون سنگ گاهی آب بیرون می زند

 

 

می شود در عمق زشتی هم به زیبایی شکفت 

 

همچو نیلوفر که از مرداب بیرون می زند

 

 

گر تماشایی شدم ای ماه ، از تاثیر توست

 

همچو ابری که از آن مهتاب بیرون می زند

 

 

نشکند تا قلب شاعر نیست شعرش دلنشین

 

از گل پرپر گلاب ناب بیرون می زند

 

نیماشکرکردی

شعرایه/نیماشکرکردی...

در جنگ و جدال خویش بگذار مرا

 

بس کن ، به خیال خویش بگذار مرا

 

تکرار گذشته است آینده ی من 

 

ای عشق ، به حال خویش بگذار مرا

 

نیماشکرکردی

 

 

شعرایه/نیماشکرکردی...

به نام یگانه خالق هستی ...

شعرایه منظومه ی سفر های من است به درون خودم که در آبان ٩٣ آن را در قالب وبلاگ اراءه کردم اما مشکلی که برای بلاگفا پیش آمد باعث حذف شدن مطالب آن شد که پس از ثبت دوباره ی وبلاگ تمامی مطالب را از نو برای شما عزیزان نوشته ام ،
امید که خواندن آن لحظه های خوشی را برایتان به ارمغان بیاورد
…
نیما شکرکردی

شعرایه/نیماشکرکردی...

گاه با خود امنیت گاهی خطر می آورد

عشق ، بازی ها برای خلق در می آورد

با تو ماندن از بدست آوردنت مشکل تر است

حفظ گنج ای عشق ، رنج بیشتر می آورد

چاه ، زندان ، بردگی ، بهتر که یوسف نیستم

حسن بی اندازه با خود دردسر می آورد

بی حساب از عشق خرجت کردم اما باختم 

دیر فهمیدم که ولخرجی ضرر می آورد

در سکوت من ببین آغاز یک آشوب را

این همه آرامش از طوفان خبر می آورد

نیماشکرکردی

شعرایه/نیماشکرکردی...

افتاده ی بی گناه ، در چاه، منم

 

ننگی به دروغ، مانده بر پیرهنم

 

من نیز حکایتی چو یوسف دارم؛

 

از آشِ نخورده سوخت عمری دهنم!

 

نیما شُکرکردی

شعرایه/نیماشکرکردی...

تو یاس منی که شاخ و برگت باشم

چون شیر نگاهبان ارگت باشم

یک روز خلاصه هر کسی می میرد

ای کاش فقط که پیش مرگت باشم 

 

نیماشکرکردی

شعرایه/نیماشکرکردی...

مرا آرام و خود را دم به دم مجروح می سازی

برای شادی ام با این همه اندوه ، می سازی

چو باران با طراوت بر سرم وقتی که می باری

از این گلدان خالی جنگلی انبوه می سازی

مرا ورد زبان ها می کند آوازه ی نامت

اگر چون کاه ناچیزم ، تو از من کوه می سازی

تو با اعجاز عشقت در مصاف زندگی بی شک

از این بی دست و پا جنگاوری نستوه می سازی

چنان پروانه بی پروا به آتش می زنی هر دم

مرا آرام و خود را دم به دم مجروح می سازی

نیماشکرکردی

شعرایه/نیماشکرکردی...

ز دنیا بعد از این پایین و بالا را نمی خواهم 

تو را دارم همین کافیست دنیا را نمی خواهم

سخن را گرچه زیبا می کند پیچیدگی اما

تو با من ساده صحبت کن معما را نمی خواهم

به دست موج ها نسپار چون ماهی مرا هرگز

که من خو کرده ام با تنگ دریا را نمی خواهم

از این قوم خیانتکار دورم کن که من دیگر

وفای دوستانی چون یهودا را نمی خواهم

تو پیغام آور صلحی ، منم شهری که در جنگ است

مرا خالی کن از آشوب ، غوغا را نمی خواهم

نیماشکرکردی

شعرایه/نیماشکرکردی...

ﺍﯼ ﮐﻪ ﺭﺳﻮﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺍﺕ ﻃﺎﻭﻭﺱ ﺭﺍ ﺳﺤﺮ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﻭﯾﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﺎﺑﻮﺱ ﺭﺍ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺁﺏ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺣﻞ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﺎ ﻟﺒﺖ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺒﻮﺳﯽ ﺁﺏ ﺍﻗﯿﺎﻧﻮﺱ ﺭﺍ ﻋﯿﻨﮑﺖ ﭼﻮﻥ ﺷﯿﺸﻪ ﯼ ﻓﺎﻧﻮﺱ ، ﭼﺸﻤﺖ ﺷﻌﻠﻪ ﺍﺳﺖ ﺷﻌﻠﻪ ﺯﯾﺒﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﯽ ﺷﮏ ﺷﯿﺸﻪ ﯼ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﺭﺍ ﺳﺤﺮ ﺁﻏﻮﺵ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺑﻌﻀﯽ ﺩﺭﺩﻫﺎ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺗﻨﺰﻝ ﺩﺍﺩﻩ ﺟﺎﻟﯿﻨﻮﺱ ﺭﺍ ‏ﺑﯽ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻌﯿﻦ ﻭ ﺩﻫﺨﺪﺍ ﻣﻌﻨﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻧﻮ ﻭﺍﮊﻩ ﯼ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺭﺍ ‏ ﻧﯿﻤﺎﺷﮑﺮﮐﺮﺩﯼ این غزل قبلا در این وبلاگ به شعرایه/نیماشکرکردی...ادامه مطلب

به چشمم سرمه ای از خاک پایت

جهانی انس دارد با صدایت

به کفرم شهره بودم در دو عالم

مسلمان کرد من را "ربنا"یت

نیماشکرکردی 

 

تقدیم به حضرت عشق استاد محمدرضا شجریان 

شعرایه/نیماشکرکردی...